Victoria Falls

14-11-2017

Om 06.00 uur staan we al te badderen, want tijd voor een rustig ontbijtje is bij ons heilig, altijd.

Gister hebben we een bezoek aan de Falls geregeld bij onze lodge. Vervoer, heen en terug, 200 km, grenspassage Zimbabwe met visum. Om 07.40 uur zijn we op de verzamelplaats en is er nog tijd om wat geld aan de ATM te ontfutselen. Gaat wat kosten vandaag. Ik pin 2000 pula (Botswanageld) en dat gaat prima: “take your money”. Maar dan gaat het mis! De automaat probeert mijn pasje naar buiten te werken, maar dat lukt niet en na 3 pogingen slikt de automaat mijn pasje in. Blinde paniek maakt zich van mij meester. De bank is natuurlijk op dit uur nog gesloten. Terug bij Corrie wordt alles weer in het juiste perspectief geplaatst. Na overleg met personeel van de lodge zullen zij, gewapend met een kopie van mijn paspoort contact opnemen met de bank en uitleggen wat er gebeurd is.

Uiteindelijk besluiten we de tocht naar de watervallen, ondanks een bezwaard gemoed, toch maar te maken.

Enigszins verlaat vertrekken we richting Zimbabwe. Naar de grens is 15 km en daarna nog 80 naar Victoria Falls. Aan de grens moeten we een visum voor Zimbabwe kopen. Terwijl het niet eens erg druk is kost deze operatie toch anderhalf uur.

Eindelijk is het dan zover, we zijn binnen het park en kunnen het geluid al horen. We hebben een heel klein beetje pech met het weer, bewolkt en miezerig, jammer. Minder mooie foto’s en geen regenboog!

We lopen de verschillende watervallen langs van west naar oost, te beginnen bij de Devils cataract etc. en eindigen bij zicht op de brug naar Zambia, een wandeling van 1500 m met vele mooie uitzichten op de verschillende watervallen. De brug is voor ons onbereikbaar, dus dat wordt geen voet in Zambia, had ik een beetje op gerekend.

De wetenschap dat mijn vader hier vele jaren geleden ook rond gelopen heeft, voegt een bijzondere emotie toe aan dit bezoek. Daarnaast roept de Zambezi ook herinneringen op aan een jeugdboek van J.P. Nowee, “Avontuur op de Zambezi”, of zoiets.

Rond half vier vangen we de terugreis aan, de grenspassage verloopt nu soepeltjes in pakweg 10 minuten. Onderweg stuiten we nog op een clubje van vier olifanten, die rustig oversteken.

Terug in de lodge blijkt dat er contact is geweest met de bank en dat we het ingeslikte pasje kunnen komen ophalen. Deze afhandeling gebeurt op de stoep voor de bank. Er moet op een lijst naam en paspoortnummer ingevuld worden. Op die lijst zien we, dat er dagelijks pasjes ingeslikt worden. Op onze vraag of dit vaker voorkomt, krijgen we het antwoord, dat het door mij gebruikte apparaat dit wel vaker doet!!!!!!

Opgelucht dat alles weer goed afgelopen is, besluiten we gebruik te maken van het buffetdiner in de lodge. Een ongehoord succes, van voor- tot nagerecht, alles even lekker!!

Na het diner keren we voldaan en tevreden terug naar ons nu al geliefde tentje.