Strampiet, Namibia

Strampriet, donderdag 07-12-2017

Vannacht is er toch nog even lichte paniek in de daktent geweest. Het onweer is toch nog lichtjes langsgekomen met stevige windstoten en wat regen. Er is een bevestigingspunt van een luifeltje afgerukt, waardoor e.e.a. ernstig is gaan flapperen. Daarnaast ook nog lichte, met name lichte wateroverlast in de tent, dus terecht, lichte paniek.

Het flapperen van de luifel verstoort onze nachtrust, maar erger is het niet geworden.

Een beetje onbestemde weemoed overvalt ons bij het ontbijt en de planning van de dag. We krijgen het gevoel dat het spektakel achter ons ligt. Er staan geen opwindende zaken meer op ons programma. Het is het:”Terug naar huis gevoel” vermoed ik!

We beginnen onze dag met een bezoek aan “Giant Playground”, dat is een enorm gebied met rotsformaties waarbij het lijkt of een reus er mee gespeeld heeft als met een blokkendoos! Heel grappig om te zien.

Vervolgens kiezen we weer voor een lange tocht, gravel, maar hopelijk leuker dan de asfalttocht richting Strampriet. Het begint fantastisch, met een bezoek aan Giel Steenkamp. Hij is de uitbater van Mesosaurus Fossil Park, annex camping. Voor ik uit de auto ben staat hij al bij ons en stelt zich voor. Zijn voorouders komen uit Nederland, verrassend met zo’n naam, en hebben zich rond 1750 in Kaapstad gevestigd. Hij heeft een boerderij, nu geëxploiteerd door zijn zoon, en doet nu de camping en Fossil Park. De boerderij is eigenlijk te klein voor goede exploitatie, slechts 7,5 km2, terwijl 25 km2 nodig is om van te kunnen leven. Om 1 schaap of geit te houden is ongeveer 5 ha nodig. Dus zijn zoon kan maar 300 schapen en 300 geiten houden, terwijl het dubbele nodig is om van te kunnen leven. Dit terzijde, daarnaast vertelt hij heel enthousiast over de gevonden fossielen op zijn terrein. Ze zijn enkele honderden miljoenen jaren oud en omdat in Zuid Amerika gelijkaardige gevonden zijn, moeten ze uit de tijd stammen dat de continenten nog aan elkaar zaten. Buiten al deze informatie om was het een geweldig aardige man om mee te praten en hiermee was de omweg meteen gerechtvaardigd.

In Koes, een compleet agrarisch ingestelde nederzetting tanken we, waarschijnlijk voor de laatste keer. Het landschap is zowel voor, als na Koes, vrij eentonig vlak woestijnlandschap met enkele hele grote ranches. Het laatste stukje van onze tocht rijden we langs een droge rivierbedding met veel houtgewas begroeiing. Op een gegeven moment zien we over tientallen kilometers dat alle hout gekapt is en tot houtskool is verwerkt. Het is een soort verschuivende nederzetting, die een kale en lege rivierbedding achterlaat.

De vermoeidheid slaat enigszins toe, temperaturen weer dik boven de 40 gr C, als Strampriet in zicht komt. Als de door ons geplande camping nog 30 km verder blijkt te liggen moeten we even op de tanden bijten. Maar als er plaats blijkt te zijn voor ons, terwijl er maar 3 campingplaatsen zijn, zijn we toch erg opgelucht. We boeken meteen een buffetdiner erbij, we vinden dat we dat verdiend hebben.

Na een lekkere douche, wederom privé douche en toilet, laten we ons het buffet, begeleidt met een lekker wijntje, goed smaken. Er zijn wederom dreigende luchten, maar hoe dat afloopt horen jullie morgen.