Solitaire

Solitaire vrijdag 01-12-2017

Na een weinig opwindende dag in Swakopmund hebben we er zin in. We maken nog een keertje gebruik van onze superbadkamer en na een ontbijt met lekkere broodjes zijn we om 08.30 uur op weg naar Walvisbay, 35 km ten zuiden van Swakopmund, flamingo's bewonderen. Het is ongeveer 1200 km geleden dat we getankt hebben, dus nemen we net voor Walvisbay ruim 110 l brandstof in, zodat we er weer even tegen kunnen. De dieselprijs is omgerekend €0,88, dus dat is niet echt duur. Tegelijkertijd worden alle ramen en spiegels tot in perfectie schoongemaakt, hetgeen echt nodig was.

Bij Walvisbay aangekomen passeren we het toeristinformatiecentrum. De uitermate vriendelijke dame verschaft ons uitgebreide informatie over de mogelijke spotplaatsen voor de flamingo's, de west- en de oostkant van de lagoon, de oostkant is het schiereiland, een enorme zandtong die zich noordwaarts uitstrekt tussen lagoon en Atlantische Oceaan. 

Aan de westkant treffen we al redelijk wat flamingo's aan en we zijn al bijna tevreden. Maar in de bocht van zuid naar noord bevinden zich enorme zoutpannen, waar met groot materieel zout gewonnen wordt, willen we natuurlijk ook wel even zien. Daar aangekomen zien we het begin van de zandtong die zich in noordelijke richting uitstrekt en waar op de punt, 15 km noordwaarts dus, zich ook kolonies zeehonden bevinden. Het is echter een grote zandmassa waar we niet zo maar 1, 2, 3, durven in te rijden. Net als we daar aarzelend stoppen, komen er vier 4wd aangereden. Ze stoppen naast ons en beginnen meteen de bandenspanning te verlagen. Als we aangeven ook wel die zandtong op te willen, maar eigenlijk niet goed durven, zijn ze onze bandenspanning al terug aan het brengen tot 1,2 bar en wordt mij te kennen gegeven dat ik de eerste drie moet volgen en dan zal nummer vier achter mij rijden om mij te helpen als ik in de problemen mocht komen. Het wordt een sensationele tocht van 10 km door prachtig los zand, wederom eerste versnelling, hoge gearing en gas erop, genieten!!!! Een paar kilometer voor de zeehondenkolonie stoppen "mijn vrienden", ze gaan daar een feestje bouwen, eindejaarsfeest zeggen ze!?!?!? 

Wij rijden nog een aantal kilometers in noordelijke richting door, tot de vuurtoren en de zeehondenkolonie.. Deze kolonie ziet er beter uit dan op Cape Cross, hier geen dode dieren en verstoten jongen.

Bij de zeehondenkolonie komen we in contact met een Duits stel met 2 kinderen, die een jaar op reis zijn. Na uitwisseling van informatie, vangen we tezamen de terugtocht aan. Op de terugweg stoppen we nog even bij onze feestvierende vrienden en worden we uitgenodigd op hun feestje, zo gaat dat in Namibia. We kiezen  er echter voor met onze Duitse kennissen terug te rijden. We nemen even de verkeerde voortzetting, maar dat levert weer een mooie foto van pelikanen, flamingo's en aalscholvers op.

Terug in de bewoonde wereld en herstel van de bandenspanning, met behulp van de compressor van onze Duitse vrienden, nemen we afscheid en beginnen we ietwat laat aan onze tocht naar Solitaire, 230 km gravelroad.

We belanden weer in de woestijn en de hitte. Aanvankelijk is de weg prima, maar allengs wordt de kwaliteit minder en wordt het  stoffiger, terwijl het landschap langzaam verandert van woestijn in kaal, maar kleurrijk berglandschap. Ook zien we nog een enkele springbok.

Tegen zessen bereiken we onze geplande campsite, Solitaire Guestfarm. Tevreden over de dag stappen we uit en melden ons bij de receptie. Wat ons deze reis nog niet is overkomen krijgen we nu te horen: vol, geen plaats! Als we teleurgesteld informeren naar andere mogelijkheden in de buurt komt er een campsite uit de bus 20 km verderop. Op het moment dat we weer in de auto willen stappen komt de receptioniste met het voorstel dat we voor de prijs van de campsite ook wel een kamer kunnen krijgen, terwijl die zeker vijf maal zo duur is. We hoeven niet te overleggen en grijpen dit fantastische voorstel met beide handen aan.

Na een heerlijke douche en prima diner, kijken we tevreden terug op weer een spectaculaire dag.