Luderitz

Aus, maandag 04-12-217

Naar Luderitz, aan de Atlantische Oceaan, is 125 km, we gaan vandaag even op en neer. Om 08.00 uur zijn we op weg.

Na 20 km passeren we de plaats waar een drinkplaats is gemaakt voor de wilde paarden die hier lopen. Er zijn verschillende theorieën, hoe die hier gekomen zijn. Een theorie is dat het verwilderde paarden zouden zijn, achtergebleven, nadat het Duitse leger hier is vertrokken. Echter opmerkelijk is dat ze veel kleiner zijn dan de Europese paarden en nog opmerkelijker is dat ze tot 5 dagen zonder drinken kunnen. Een heel bijzondere aanpassing, in een beperkt aantal jaren ontwikkeld. Aanvankelijk is er geen paard te bekennen bij de drinkplaats, maar als we goed speuren zien, met de verrekijker, er toch een stuk of 25 lopen.

We vervolgen onze tocht naar Luderitz. De asfaltweg vormt een zwart lint door de grijs/geel/bruine woestijn, of beter, er zijn twee lijnen zichtbaar, want 100 m naast onze loopt een spoorlijn. We zien ook nog iets wat een station geweest moet zijn. We rijden weer 125 km door niemandsland, geen huis, geen sterveling te zien zover als het oog reikt.

Op het laatste stuk neemt de wind toe en kunnen zich zandduinen op de weg vormen. Opletten geblazen.

Luderitz is een stadje ontstaan doordat er diamanten gevonden werden in het gebied langs de kust. Van 1908 tot 1938 zijn er diamantmijnen geweest. Vandaar ook de spoorlijn. We bezoeken Kolmanskop, een verlaten stadje uit de tijd van de diamantmijnen. We zien dat er een kegelclub en een turnvereniging, typisch Duits, geweest zijn en nog veel andere zaken, bakkerij, slagerij, etc.

Als we van het bezoek van deze spookstad weer terugkeren naar L. Is de wind enorm toegenomen en worden we finaal gezandstraald.

Ten zuiden van het stadje bezoeken we talrijke baaitjes, genieten van een prachtige branding, zeehonden, robben en zelfs pinguïns. Ook prachtige vogels hangen op de wind in de lucht, maar ik ben er niet in geslaagd een mooie foto te maken.

Als we door het stadje rijden zien we aan de gebouwen de Duitse invloed en ook met de Duitse taal kun je, zeker bij de blanken, goed uit de voeten.

Tegen de avond zoeken we een restaurantje op en doen ons tegoed aan een zeebanket.

Tegen zessen aanvaarden we de terugtocht en schrikken nu van de eerste 20 km. We rijden werkelijk in een zandstorm met beperkt zicht, bijna angstaanjagend. Als de zandstorm achter ons ligt hobbelen we rustig terug naar Aus. We kijken nog even bij de wild horses, maar nu helemaal geen beest te zien.

Na terugkomst op de camping nemen we nog een wijntje, alvorens de tent op te zetten en proberen we verhaal en foto’s op ons reisblog te zetten.